Contemporàneu

S'Itàlia republicana

In sos annos difìtziles de su segundu pustisgherra, sa cultura sarda si caraterizat pro s'intensidade de s'aficu tzivile. S'obietivu de su riscatu sotziale e culturale de s'ìsula acumonat sos artistas chi militant subra de su fronte de su realismu e sos chi puntant a s'agiornamentu de sos limbàgios subra de s'iscorta de sas avanguàrdias.
Mancari su fervore de dibatu chi cursat sos annos Chimbanta e Sessanta, però, s'innovatzione no assumet tonos radicales: sa Sardigna "brincat" su momentu cuntzetuale distintu dae sa propassada de sas barrieras intre sas tècnicas e de su sconfinamento de s'arte in sa vida fitiana, pro s'atestare subra de chircas de tonu informale e analìticu.
Cun lu si consolidare de unu sistema de s'arte dominadu dae sa lògica de su mercadu internatzionale, in prus, sos artistas sardos iscontant s'ausèntzia in sa regione de gallerias e canales espositivos reconnotos a s'esternu.
Intre sos annos Otanta e Noranta, a s'istupare de una noa leva artìstica, pro sa cale su raportu cun s'identidade at sessadu de costituire su pessamentu dominante, faghet cumprou lu pesare de istruturas de museos e didàticas pro s'arte cuntemporànea e de una difusa faina crìtica.
In campu architetònicu e urbanìsticu, sa Sardigna no andat esenta dae sos malos endèmicos de s'Itàlia republicana. Sa crèschida incontrollata de sas tzitades, s'edilìtzia a bassu costu, sa sistemàtica alteratzione, cando non destruidura, de sos cuntestos traditzionales petzi de rao s'acumpàngiant a sa capatzidade de progetare e costruire cun abbistesa su nou.

Articolo

Su rinnovamentu de sos limbàgios

A signare s'intrada "ufitziale" in Sardigna de s'arte cuntemporànea est, in su 1957, sa premiatzione a s'I Biennale de Nùgoro, intre allutas polèmicas, de unu pintadu astratu de Mauro Manca. Dae segus s'impulsu de Manca,...