Tìpicu de s'arte sarda de sa prima metade de su Noighentos est su raportu astrintu cun s'artesania populare. Sa richesa cromàtica e sa geometria formale sìnchera de sos bestire traditzionales isulanos aiant giai ispiradu a cumentzu de su sèculu artistas che a Giusepe Biasi, Frantziscu Ciusa e Filipu Fìgari. Deretu acabada sa gherra, s'influèntzia de s'arte populare tramudat.
Tìpicu de s'arte sarda de sa prima metade de su Noighentos est su raportu astrintu cun s'artesania populare. Sa richesa cromàtica e sa geometria formale sìnchera de sos bestire traditzionales isulanos aiant giai ispiradu a cumentzu de su sèculu artistas che a Giusepe Biasi, Frantziscu Ciusa e Filipu Fìgari. Deretu acabada sa gherra, s'influèntzia de s'arte populare si trasmitit dae sa pintura e dae s'iscultura a sa tzeràmica, a s'arredu, a su giocàtulu e a s'ogetìstica, a sa decoratzione de ambientes, totu custu cun s'adobiada de su nàschere in su campu natzionale de una dibata a pitzu de su problema de s'artesania, chi at a giùghere in su 1923 a s'istitutzione de sas Biennales de sas Artes Decorativas de Monza e in su 1925 a sa creatzione de s'ENAPI (Ente Nazionale Artigianato Piccole Industrie), destinadu a favorire sa ricualificatzione de sa produtzione artesanale segundu progetos frunidos dae sos artistas.
A fàghere de ghias fiant istados sos matessi protagonistas de su primu Noighentos: Biasi, cun s'atividade de illustradore fata giai dae su 1907 in testadas nòdidas comente "Il giornalino della Domenica", "La Lettura" e "L'Illustrazione Italiana",, e Ciusa, chi esordit in sa tzeràmica cara a su 1914 e in su 1919 abarit una fàbrica de de terràllias coloradas, sa SPICA.
A pustis de sa gherra, faghent de sas arte aplicadas s'àmbitu de interventu preferidu artistas che a sos frades Melkiorre, Federico e Pino Melis, Eugenio Tavolara, Tosino Anfossi, Edina Altara e Nino Siglienti.
Moende dae s'adòbiu intre sas geometrias e sos colores cruos de s'artesania sarda e sas ischematizatzione formales e sos cromatismos ispibillos de sa moda internatzionale cuntemporànea, custos artistas dant bida a unu dèco isulanu originale, de su cale sa sorte at a poderare fintzas a sos annos trinta.
Sos frades Melis, ativos in paritzos campos de sa decoratzione, s'afirmant luego foras de s'ìsula. Malkiorre bivet in Roma, in ue at istudiadu cun Duilio Cambellotti, e intre su 1934 e su 1940 est in Trìpoli comente diretore de s'iscola de artes e mestieres : in sa capitale tramudant fintzas Pino e Federico ; su segundu si nch'at a andare a pustis in Urbània.
Nino Siglienti, illustradore e disignadore de istofas capassu meda, aberit sa "domo de arte" cosa sua in Milano, in ue traballat fintzas Edina Altara, disignadora e decoradora chi a pustis at a collaborare cun Gio Ponti. Tavolara e Anfossi istupant in campu internatzionale cun una produtzione originale de popones de linna e pannu (prus isculturas de mesa chi giocàtulos) chi retratant cun istile cubofuturista pastores e massajos de sa Sardigna. In s'arredu si sinnalat s'atividade de sos Frades Clemente, chi giai dae su 1911 ispàrghinant in su mercadu italianu e èsteru cussu chi tzèrriant "istile sardu": mòbiles de formas setzessionistas arrichidos dae decoratziones ispiradas a s'artesania populare (insertos in tessìngiu, manìllias a forma de butones de prata, tacheddos leados dae sas càssias de sos pastores). In su tessìngiu e in su filet, operatziones de recùperu de sa traditzione sunt fatas in Bosa dae Olìmpia Peralta Melis e in Casteddu dae sa "Sardiniae Ars".
Custa atividade losana ingollit sos efetos, acabende sos annos binti, de sa crisi de Wall Street, de sa morte de unos cantos protagonistas (Anfossi, Siglienti) e de sa sessada de sas relatza cun s'ìsula dae parte de àteros (Altara, sos Melis) paris•paris sa cumparta in su mercadu locale de una produtzione de calidade prus mèdrina, sa moda de sa cale patit de sos cunditzionamentos de s'indùstria culturale chi est naschende.
A poderare su sighire de s'artesania sarda mègius ant a èssere, in sos annos trinta, Eugenio Tavolara e Ubaldo Badas, atraessu sa setzione regionale de s'ENAPI, fundada in su 1936: su traballu issoro at a èssere s'istèrrida de un'abbivamentu ispibillu de sa produtzione sarda in su segundu pustisgherra, subra sa base de un'adòbiu annoadu intre modernidade e traditzione.
Aggiornamento
Immagini
Testi
Autore : Venturi, Raffaella
Autore : Venturi, Raffaella
Risultati 2 di 946227
Visualizza TuttiVideo
Commenti