Siligo, Museu "Maria Carta"

Dedicadu a Maria Carta, musicòloga, poetissa, atoressa e interprete sensìbile meda de sa mùsica populare sarda, chi prus de ogni àteru at contribuidu a fàghere connòschere in su mundu. S'espositzione, subra de duos livellos, duas salas de 90 metros cuadros cada, est articulada in vàrias setziones chi acrarint, cun foto, bestires de iscena, cimeli e filmados, sa plùrima faina sua. Si movet de sos fatos biogràficos, de sa nàschida in Siligo (1934) a sa morte in Roma (1994), pro unu malu incuràbile afrontadu cun grandu coràgiu. Sa segunda setzione est dedicada a sa carriera sua de cantante e musicòloga. Istraordinàriu contraltu, Maria adobiat sa mùsica de pitzinna, cantende sa missa. Cun su tempus madurat unu profundu interessu filològicu pro sa mùsica populare logudoresa, ma fintzas barbaritzina, gadduresa e campidanesa. Perfetzionat sas chircas in Roma (ue si trasferit in su 1958) acanta su "Tzentru istùdios de mùsica populare" de s'Acadèmia de Santa Cecilia. Torrat a iscobèrrere ninne nanne, "gosos", "muttos" e càntigos gregorianos. Li rielabora e interpretat in modu innovativu, cun adatamentos a testos poèticos sardos antigos e cuntemporàneos, dende logu a una rica produtzione discogràfica e a una faina concertistica de grandu resessida (Milanu, Roma, Avignone, New York, San Francisco, Filadèlfia, Amèrica Latina, Amburgu, Giapone, Ìndia, Austràlia, Parigi, Mosca, Tolosa). In su 1990-91 est incarrigada dae s'Universidade de Bologna de tènnere unu cursu subra de su mètodu de collida de sos càntigos. Sa de tres setziones est dedicada a Maria Carta poetissa, sa cale majore òpera est "Canto rituale", 1975, una sèrie de cumponimentos subra de òmines, paesàgios, tràumas e passiones de sa Sardigna. Sunt presentes manuscritos inèditos e unu pretziosu filmadu in cale s'artista interpretat unas cantas poesias. Sas sighentes setziones acrarint sa faina teatrale ("Medea", regia de Franco Enriquez, 1972; "Sas memòrias de Adriano", cun Giorgio Albertazzi, regia de Maurizio Scaparro, 1989/90; protagonista in su ruolu de Santa Teresa de Avila de su musical de Franco Simone "A pees nudos cara a Deus", 1992) e tzinematogràfica ("Su Padrinu II" de Coppola, 1974; "Mortos de primore", de Rosi, 1976; "Gesùs de Nazareth" de Zeffirelli, 1977; "Su camorrista", de Tornatore, 1986; "Disamistade", de Cabiddu, 1988). Benit in fines presentadu s'aficu polìticu suo comente a cussigeri comunale in Roma pro su PCI, intre sa fine de sos annos setanta e sos primos annos otanta de su sèculu coladu. Una foto la re-traet cun Enrico Berlinguer, una àtera aporrit commoventi riflessiones subra de sa fide iscritas dae s'artista, giai minada dae su malu, a pustis de s'addòbiu cun Giuanne Pàule II.

Ca est importante lu bisitare
Pro apretziare sa figura de s'artista Maria Carta, su cuntestu sotziale e culturale de sa Sardigna e sas trasformatziones suas. Su cantu forte cunsistet in bestires de iscena, prèmios e reconnoschimentos, foto, rassegna istampat originale, manuscritos, filmados e mùsicas.