Igrèsias, Istitutu Tècnicu Mineràriu "Giorgio Asproni"

S'edifìtziu est situadu in un'ampra superfìtzie longu sa bia Roma, ue curriant sos muros medievales de sa tzitade, derrùidas partinde dae sa fine de s'Otighentos, in cara a sos restos de su cunventu de San Frantziscu. Sa presèntzia de sas iscolas elementares maschiles, oe sede de su litzeu artìsticu (1904), e feminiles (1933) contribuit a fàghere de sa zona una pesada de "distretu de sas iscolas", sighidu in su segundu pustisgherra cun su fràigu de su litzeu sientìficu, oe istitutu onnicomprensivo.
S'edifìtziu acasàgiat a su suo internu duos museos: su museu de Mineralogia e su museu de s'arte minerària. Su fràigu de s'Istitutu Tècnicu naschet de unu cuncursu chertu in su 1905 de s'ingenieri mineràriu Giorgio Asproni, chi aiat assùmidu s'ònere econòmicu in prus de chi su finantziamentu partziale de su fràigu. Su cuncursu si fiat concruidu sena prèmios ma cun su seju de unu progetu de s'architetu Francesco Iscat, torradu a leare cun mudas de s'ingenieri tzìvicu Telesforo Tarchioni e cun sa sutzessiva diretzione de sos traballos de Dionigi Scano in previsione de un'assentu de sa zona, posca non realizada.
Acabadu in su 1911, su sòlidu edifìtziu presentat una ratzionale distributzione in sos internos, chi cuntenent àulas, ufìtzios, servìtzios, sas gallerias mineràrias de esercitatzione pro sos istudiantes e fintzas su museu mineralogico, oe abertu a su pùblicu.
A s'esternu si caraterizat pro un'aspetu imponente cun su chirru printzipale scandito de duos avancorpi a sos lados e una parte tzentrale iscumpassada dae unu tìmpanu chi giughet un'elegante iscrita cun s'intitolazione de s'iscola a su matessi Asproni. Un'iscala a dòpia pigada parallela a sa fatzada dat atzessu a s'edifìtziu, chi est cumpletadu dae ventanas a arcu ribassato a duas lughes in sos vàrios livellos, cun sòbrias decoraduras.

Istòria de sos istùdios
Una rassegna de sos istùdios s'agatat in sa bibliografia relativa a s'ischeda in su volùmene de s'"Istòria de s'arte in Sardigna" subra de s'architetura oto-novecentesca (2001).

Bibliografia
F. Masala, Architetura de s'Unidade de Itàlia a sa fine de su '900. Nùgoro, Ilisso, 2001, ischeda 29.