Lanusèi, Museu diotzesanu de Ogliastra

ￃﾈ situadu a su primu pranu de su Seminàriu obispale, un'edifìtziu istruturadu in sos primos annos de su Noighentos. Su percursu de museos ￃﾨ articuladu subra de bator setziones, de cales una dedicada a s'istòria naturale e a s'archeologia, cun una collida de minerales, fòssiles e repertos archeològicos de su perìodu nuràgicu, pùnicu e romanu, una àtera a s'istòria de sa diòtzesi partinde dae su perìodu giudicale, a inghìriu a s'annu Milli, cando fiat istadu fundada in sa tzitadina de Sueddi, in Trexenta, de su pìscamu San Giorgio. De su perìodu sutzessivu, referidu a sas sedes de Tortolￃﾬ e Lanusèi, sunt espostos documentos emanados dae sos vàrios pìscamos succedutisi in su tempus e pintados de pintores sardos. Una àtera setzione de arte sacra cumprendet suppellettili litùrgicas bènnidas de totu su territòriu ogiastrinu (pratas, pretziosos paramentos sacros, una colletzione de monedas e medàllias, amuletos e rosàrios e, in fines, antigos registros parrochiales e libros raros e pretziosos). Su percursu de museos sighit cun sa bìsita a sa setzione de sas testimonias istòricas, ue agatant ispàtziu sos documentos relativos a s'arribu de sos Salesianos in Lanusèi, una collida de fotografias, còpias de antigos giornales imprentados in Ogliastra, antigas pergamenas, prendas e, in fines, documentos cun firma autògrafa de sos res Càralu Alberto e Carlo Felice, de sa reina Maria Teresa e de totu sos pabas de su Noighentos. Sa bìsita si serrat cun una setzione dedicada a s'espositzione de vàrios ogetos chi apartenent a su perìodu fascista e a sa segunda gherra mundiale e posca ogetos de arte africana e porcellane tzinesas. Intre sos cantos piￃﾹ importantes de sa colletzione si signalant una pergamena in ebràicu e latinu, chi torrat a artziare a su sèculu XIII, iscoberta in sa rilegatura de unu libru de su sèculu XVI chi apartenet a sa biblioteca diotzesana, una Madonnina de Pauli de su sèculu XIV, in pedra arenaria, apartenta fortzis a unu sordadu aragonesu, bènnidu a conchistare sa Sardigna in su 1324 e, in fines, unu bronzetto de Èrcule de fatura ellenìstica. Sunt presentes barrieras architetònicas.