San Biagio

Sa die pustis sa Candelora, su 3 de freàrgiu, si tzèlebrat sa festividade de San Biagio, pìscamu de Sebaste, in Armènia, martirizadu in su 316 p.C.

In diversas zonas de sa Sardigna a San Biagio est impreu dedicare is piricchittus de Santu Brai e sim., durches chi, una bia beneitos, diant tènnere su podere de preservare de cada malu e ispetzialmente de sas afetziones a s'aparatu respiratòriu, in relatzione cun su miràculu acumpridu dae San Biagio chi, mentras fiat giutu a su martìriu, cun sa sola beneditzione aiat sanadu unu pipiu chi istaiat pro isfiadare a càusa de una lisca de pische.

Sa festa de San Biagio, nointames, mustra unu background ligadu a sa propiziazione de su tziclu agràriu e de su cursu solare nou, a pustis de su solstìtziu de ierru. Difatis, in medas paisos de s'Europa meridionale s'impreaiat giùghere in crèsia unu pùngiu de laores beneitos, chi beniant posca mescolati a sos de sa sèmenat, pro chi assegurarent unu bonu tòddidu. Custu patronadu, chi non tenet calicunu raportu cun s'istòria de su Santu, derivat cun probabilidade de ritos precristianos connètidos a su perìodu de coladòrgiu intre s'ierru e su beranu.

In Xrexei, in prus de susu piricchittu de Santu Brai, s'ammàniat subra de sessineddu, una cumpositzione de frùtora e frores tentos paris de sas fògias longas e ladas de sèssini, una genia de giuncu cale s'apicant pìculos de lardu e purpùgia, unu rosàriu fatu de pasta de pane, budrones de nartzisos e subra de cordonittu, unu cordoncino dae lana ritorta de diversos colores, chi de sighida at a èssere giutu a su cun su un'intreu annu, a defensa de sas disgràtzias e de su male de gula. Subra de sessineddu, unu beru e etotu sìmbulu propitziatòriu de sa bundàntzia e de su rigoglio de sa natura, in sos ùrtimos tempos s'est arrichidu de ornamentos noos alimentares, in sa fattispecie dolciumi (budrones de cioccolatini e caramellas), chi, a pustis de sa beneditzione de sos sessineddus in crèsia, ant a assòlvere sa funtzione de màndigu beneitu.

Aggiornamento

4/2/2025 - 16:39