S'Itàlia de sas Natziones

Est in su clima cunservadore de sa fine de s'Otighentos e de sos primos de su Noighentos chi tenet cumintzu in Sardigna su caminu de s'arte moderna. In su giru de binti annos s'arte sarda cumintzat a achirire un'ispetzìficu aèrgiu suo e a rèndere reconnoschìbiles sos sìngulos artistas sos cales, aia cumbintu de s'ispetzìfica identidade de su pòpulu sardu, pigant cussèntzia de su balore culturale de s'òpera pròpia.

Mentras s'architetura acadèmica s'espressat cun sos istiles istòricos (classitzista, neorinascimentale, neomedievale), su limbàgiu modernista (liberty e déco) apranat su caminu a illustradores comente a Giuseppe Biasi e Filippo Figari, a sa chirca de unu sinnu prus modernu. Paris a s'iscultore Francesco Ciusa, sunt sos protagonistas de cuddu protzessu chi in manera giusta est istadu definidu in sede crìtica "imbentu de s'identidade artìstica sarda", tiradu a rivalutare sas raighinas etnogràficas de sa cultura e de s'arte isolana.

A pustis de sa prima gherra mundiale s'atentzione de medas artistas si cuntzentrat subra de sas artes aplicadas. Su fine est semper su de rinnovare sa produtzione artìstica a traessu de su riferimentu a sas traditziones etnogràficas locales, rivalutando sa cultura populare.

A su contràriu, su tzentralismu de su sistema culturale fascista mìria a tacitare sas rechestas regionalistas. In architetura s'afirmant sas tendèntzias ratzionalistas, cun edifìtzios a bortas de grandu balore formale e funtzionale, ma in sas artes figurativas si torrat a prediligere sos istiles acadèmicos.
S'integratzione in sa cultura natzionale si pagat a caru prètziu: sa cultura regionale, sos modos de vida e de pensamentu traditzionales benint reduidos a puru fatu de folklore.

Aggiornamento

20/9/2023 - 11:32