Architetura tardobarocca

S'intreu cursu de su '700 est caraterizadu dae sa faina de architetos e ingenieris militares piemontesos, chi impriment un'atzelerada in sentidu barocu a s'edilìtzia sacra e tzivile mescamente de sos tzentros urbanos prus rilevantes, cun una marcada surbidura de sos modellos culturales de arrastu italianu.

Antonio Felice De Vincenti in su 1722 cura sos disinnos pro sa noa basìlica de Bonaria a Casteddu, su cale modellu de linna palesa riferimentos a s'òpera de Guarino Guarini e de Filippo Juvarra. De s'ischema de custa fatzada, mai realizada, ant a derivare sos de unas àteras crèsias sardas, intre cales sa parrochiale de Sennora Nostra de sas Gràtzias in Seddori, pesada intre su 1781 e su 1786 subra de progetu de Carlo Maino e Antonio Ignazio Carta. In s'aristanesu, ammustrant sìmiles modos tardobarocchi diversos portales de su campu, su prus nòdidu de sos cales est denumenadu "de Vitu Suta" (post 1780).

Unu grandu nùmeru de unos àteros interventos microedilizi, intre cales funtanas pùblicas, e òperas de fortificatzione benint aviados in sas majores tzitades e in sos tzentros minores de sa Sardigna, chi comintzant a assùmere una cara urbanìstica in manera sustantziale sìmile a su de oe pro cantu si cunservat de coerente in su tessutu de sas àreas istòricas.

Su limbàgiu tardobarocco, nou non tantu in su suo si cualificare tale, cantu in su referente italianu e non prus ibèricu, s'esplicat segundu modos acumpridos e in manera istilìstica risòlvidos in su cumplessu (crèsia e monastèriu) de su Carmine de Aristanis, progetadu in su 1776 de su piemontesu Giuseppe Viana. A su matessi architetu si devet sa fàbrica, partinde dae su 1785 ma protratta a longu in su tempus, de sa crèsia de Sant'Anna in su bighinadu de Stampace a Casteddu.

Tendèntzias presas a traditziones tècnicu-costrutivas de ascendenza ibèrica persistent nointames in sos tzentros de s'internu, cun resurtados interessantes e originales, mesches in sa crèsia e cunventu de su Carmine a Bosa (1779), in sa crèsia de sa Madonna de sa Salude in Putumajore (1790) e in su santuàriu de su campu de Sennora Nostra de Bonu Ighinu a Mara (1797), caraterizadu dae s'interventu decorativu de maestranze locales ligadas a su repertòriu traditzionale e ancora subra de sa sia de sos "picapedrers".

Aggiornamento

25/9/2023 - 17:13