Traditzione locale e innovatziones ibèricas

In Sardigna s'architetura gòticu-catalana s'innestò subra de castas costrutivas romànicas e gòticu- italianas, dende vida a solutziones caraterìsticas e originales.
S'architetura sardu-ispànica madura gasi sas primas peculiaridades suas, datas de su terminale pratu e merlato de sa fatzada (petzi in su sud, sigomente in su nord si fiat ricùrridu a su coronamentu a spioventi), derivadu dae s'architetura tzivile; de sa forma cuadrangulare o poligonale e de sas reduidas dimensiones de su presbitèriu, in larghesa e artària, respetu a s'àula mononavata, longu sos cales costàgios si disponet una sèrie de contrafortes.
Sa matessi casta de sa crèsia gòticu-catalana tenet in sese sos impòsitos pro benidores interventos de ampliamentu: intre sos contrafortes laterales s'ant a abèrrere difatis, in medas casos, sèrias de capellas, destinadas a acasagiare sos polìticos de altare cummissionados dae famìlias aristocràticas o de gremi e confraternite.
Issa cunditzionat potentemente fintzas sos isvilupos architetònicos de sos sèculos sutzessivos. Sa gravitazione de sa Sardigna subra de su polu ibèricu impedit s'introduzione de sas formas de su Rinaschimentu, chi in s'ìsula s'ant a manifestare petzi a sa fine de su Chimbighentos. In su cursu de su Seschentos s'ant a costruire crèsias manieristas in sas cales est forte siat su pesu de sa locale traditzione gòticu-catalana, siat sa voluntade de las adeguare a ispàtzios e ornati de istile barocu, impostos dae su clima contrareformista.
Gasi, in virtude de sa confluèntzia de cumponentes linguìsticos vàrias e finas antitèticas, s'architetura sardu-ibèrica de su sèculos XIV-XVII tenet modu de impiantarsi a fundu in sa pràtica edilìtzia de s'ìsula, cunditzionende - fintzas de su puntu de bista de sas solutziones tècnicas - sos sìngulos cantieri e bramados produtivos, finas a sa propassada de sas modalidades operativas premodernas.

Aggiornamento

3/7/2025 - 10:54