Su rinnovamentu de sos limbàgios artìsticos in su segundu pustisgherra

A signare s'intrada "ufitziale" in Sardigna de s'arte cuntemporànea est, in su 1957, sa premiatzione a s'I Biennale de Nùgoro, intre allutas polèmicas, de unu pintadu astratu de Mauro Manca.
Dae segus s'impulsu de Manca, dinàmicu diretore de s'Istitutu de Arte de Sassari (1959-69), e de sos giòvanos cagliaritani de su Grupu Transazionale (1966), sa Sardigna s'aberit a sos limbàgios de s'informale e tando de s'arte programada.

In sos matessi annos s'iscultore Eugenio Tavolara aviat a traessu de s'ÌSULA (Istitutu Sardu Organizatzione Traballu Artisanu), de cale est diretore, una singulare esperièntzia de "handicraft design", reinventando s'artesania sarda a sa lughe de un'addòbiu intre traditzione e gustu cuntemporàneu chi nde faghet calicunu tempus un'esèmpiu-ghiat in campu internatzionale.

Sa crisi de su Modernismu no est determinada in s'ìsula de sas esperièntzias cuntzetuales, de sa performance o de s'arte ambientale (praticamente ausentes) ma de sas chircas neoconcettuali de s'ùrtimo quindicennio, chi contraponent a su modellu de un'arte cuntzentrada petzi subra de sa forma su de un'arte comunicativa e abbolotu a s'esternu.

Mentras fintzas in Sardigna comintzat a pigare forma su sistema de s'arte, cun sa nàschida de istruturas de museos pro su contemporàneu, de un'Acadèmia de Bellas Artes e de una difusa faina crìtica, sa noa generatzione artìstica no avertet prus sa chirca de s'identidade comente a unu drammàticu imperativu ma comente a una pretziosa diferèntzia, intre sas medas chi cunvivent in su mosàicu de su mundu globalizadu.

Aggiornamento

20/9/2023 - 12:07