Seguici su
Cerca Cerca nel sito

Bestire traditzionale de isposa de Osilo

Bestire traditzionale de isposa de Osilo

Bestire traditzionale de isposa de Osilo

Su bestire de isposa osilese est un'intre sos prus ricos e ammajadores in manera estètica de s'intreu panorama traditzionale sardu. S'esemplare descritu, chi torrat a artziare a sa fine de su sèculu XIX, apartenet a s'ISRE (Istitutu Superiore Regionale Etnogràficu) e est espostu acanta su Museu de su Costùmene de Nùgoro.

Comente àteros bestires inaugurados in ocasione de sos cojos fiat abbandadu, gasi puru, a ulterioras ocasiones de gala.

Si tratat de una casta vestimentaria realizada in tessutos pretziosos comente a su rasu de seda e su velluto de seda (terziopelo). B'abbundant, in prus, motivos floreali ricamados cun filos de seda polìcromos e canutiglia aorada e argentata.

Unu de sas minudas prus caraterìsticas est s'ammenta de duos copricapi. Su primu est unu belu de tulu biancu ricamadu, dispostu in modu tale de incorniciare sa cara e pèndere finas a cobèrrere in parte su petorras. Subrapostu a custu primu elementu est su caraterìsticu mantu de velluto ruju a forma de semiluna, ischit cumpresa, rifinidu cun una larga curnisa de rasu biancu ricamadu cun filos de seda a fiorami de vàriu colore e avoretadu cun unu velluto beige.

Sa giacheta, mutida subra de grupitu, est de velluto ruju, serrada subra de s'in dae in antis cun bottoncini automàticos. De sos longos polsini ricamados pendet ischit butonera, una fila de deghe o ùndighi butones in filigrana dae prata pro parte.

Su bustu (s'imbustu), de rasu biancu ricamadu cun filos dae oro, est rèndidu tèteru gràtzias a s'insertada de tolas de palma e a sos chirros de duas piticas tolas dae ferru. Subra de s'in dae in antis est ligadu mediante unu sistema de nastros de rasu.

Sa gunnedda (ischit faldeta) est de velluto ruju granadu, aneddada in vida. Presentat, subra de sa parte inferiora, un'ampra brincat de rasu biancu, ricamada cun filu de seda a motivos fitomorfi, cunforma a su mantu.

Sa casta de bestire or como descrita aiat corfidu in manera bia sos biagiadores chi in s'Otighentos aiant bisitadu s'Ìsula. Intre custos su gesuita Antonio Bresciani, su cale, in s'òpera intitulada “De sos costùmenes de s'ìsula de Sardigna cumparados cun sos pòpulos antigos meda orientales” (1850), bi scorgeva «netu meda su de bestire de su de deghe e de su de ùndighi sèculos cun cuddas issas bende in capu, e cun su soggolo comente a sas badesse […] de’ chiostros».

Aggiornamento

15/5/2024 - 14:32

Commenti

Scrivi un commento

Invia