Sa crèsia est in s'internu de sos muros istòricos de sa tzitade.
Sa crèsia de Santu Andrea, sede de sa Confraternita de su Santìssimu Sacramentu, fiat istadu pesada pro voluntade de su mèigu de orìgine corsicana Andrea Vico Guidoni, mortu in su 1648. La fràigat, cumintzada a pustis de sa morte de su cummitente, si protrasse pro ultres unu cinquantennio, a càusa de sas diversas interrutziones pro sa peste chi aiat corfidu sa tzitade in su 1652 e de unu pretu intercùrridu intre su 1656 e su 1658 intre sa confraternita e su capìtulu turritanu, chi aiat incameradu sos benes de su Vico Guidoni destinados a sos traballos, urtimados in s'ùrtimu deghènniu de su Seschentos.
In farta de fontes documentàrias si retenet chi sa fatzada, realizada in manera cuntestuale a s'impiantu de su Seschentos, siat istada riformada in sos ùrtimos annos de su Setighentos segundu unu gustu rococò a òpera de maestranze ligadas a s'architetu piemontesu Giuseppe Viana.
S'àula a navada ùnica est bortada a carrada e scandita in tres campadas diseguali de semipilastri dòricos chi, oltrepassando sa curnisa aggettante decorada a baccellature e ovoli classicistici, si perlongant in sos sottarchi. In sos muros de sa segunda e de tres campada sunt istadas ricavadas bator nitzas intro cales si còllocant altares in istucu de gustu barocu. S'àbside, prus bassa e istrinta de sa navada, est in fundu cuadrangulare. In su sèculu XIX est istada insertada in su catino absidale sa decoradura in istucu a conchiglia e sunt istados costruidos s'altare majore e sa balaustra marmòreos; custa ùrtima, de forma semitzircolare, in su delimitare sa zona presbiteriale invadet ala de s'ùrtima campada de s'àula. In su muru deretu de su presbitèriu est murada sa tumba tombale de su fundadore.
Sa fatzada s'articulat in duos òrdines giuntos dae ampras chertas iscumpassadas dae piticos campaniles a vela cun tìmpanu triangulare. Una curnisa marcapiano addopiada e a forte aggettante cun unu fregio inferiore a triglifi e metope los separat. S'òrdine inferiore est torradu a mòvere in tres ispigros de lesene tuscaniche dòpias subra de basamentu; in s'ispigru tzentrale s'aberit su portale, incuadradu dae colunnas dòricas e iscumpassadu dae un'architrave cun fregio a triglifi subra de cale imbarat su tìmpanu truncadu a dòpia inflessione, intro cale s'insertat una pitica edìcola cun nitza architravata e centinata. In sos ispigros laterales si disponent tres aberturas tzurpas subrapostas: unu portale cuadrangulare cun tìmpanu truncadu a dòpia inflessione concruidu dae una cherta e cun un'edicoletta tzentrale, una nitza centinata e contornata, una finestrella cuadrangulare sa cale curnisa format a sos chirros bator ricuadros. In su segundu òrdine si ripropone su ritmu ternario cun sa serliana, iscumpassada dae unu tìmpanu triangulare cun duos bòlidas laterales chi riproduint sas de sa fatzada mentras sos retàngulos diamantati chi ornano sas lesene tzentrales sunt una ripresa de su motivu presente in sas pseudo edìcolas de sos portales tzurpos laterales. Concruit su prospetu su fastigio costituidu dae unu tìmpanu triangulare cun bistosas mensole chi nde reent sa curnisa.

Istòria de sos istùdios
Sa crèsia est ogetu de una sintètica ischeda in su volùmene de Salvatore Naitza subra de s'architetura tardoseicentesca e purista (1992).

Bibliografia
V. Angius, boghe "Sassari", in G. Casalis, Ditzionàriu geogràficu istòricu-istatìsticu-cummertziale de sos Istados de S.M. su Re de Sardigna, XIX, Torinu, G. Maspero, 1849, pp. 71-375;
E. Costa, Sassari, Sassari, 1937;
A. Marcellino, Sa Cofadria de Santu Andreu sub invocassiò de su Santissim Sacrament, Sassari, 1938; V. Mòvida, Architeturas tataresas, Sassari, Gallizzi, 1965;
V. Mòvida, Dae su Gòticu a su Barocu in Sardigna, Sassari 1982;
S. Naitza, Architetura de su tardu '600 a su classitzismu purista. Nùgoro, Ilisso, 1992, ischeda 32;
M. Porcu Gaias, Sassari. Istòria architetònica e urbanìstica de sas orìgines a su '600, Nùgoro, Ilisso, 1996;
W. Paris, Sassari, las aiat pedidu. Itinerari artìsticos, religiosos e istòricos, Sassari 1997;
A. Sari, Sa crèsia in s'Artzidiòtzesi de Sassari, cannaca "Aiat pedidu e arte sacra in Sardigna", Sestu, 2003.