Pietro Pisurzi

In su Setighentos aiat tentu una notèvole difusione sa poesia in sardu, mescamente ligada a su mundu traditzionale de sa poesia orale chi fiat afidada a sa memòria de sos ascurtadores. Intre sos nùmenes istupat su de Pietro Pisurzi (1724-1799).
De ùmiles orìgines, cun istùdios acumpridos intre notèvoles dificultades econòmicas, Pisurzi fiat istadu unu satzerdote chi, gràtzias a sos mandos chi li beniant dae su status suo (nàschidu in Bantine fiat pàrracu de Tissi), s'aiat pòdidu dedicare a elaborare un'ampra produtzione poètica chi però est andada pro su prus pèrdida. Custu chi s'est sarvadu est sufitziente a nche fàghere cumprèndere cantu fossas de artu livellu sa produtzione sua. Pisurzi resessiat a coniugare unu connoschimentu mannu a beru de sa traditzione literària cun elementos friscos e vivaci de sa realidade popolaresca creende un'amisturu ditzosu chi agataiat risonàntzia in versos de una mirabile primore istilìsticu. In particulare, su religiosu logudoresu, preferiat s'adatamentu in versos de sa favola morale, sa cale podiat lòmpere fintzas a sas origras de su pòpulu cun insignamentos èticos chi tiraiant a artziare s'ispìritu e sos costùmenes. Sunt in manera piessigna connotas in Sardigna sas cantzones de "S'abe" e "S'anzone", favole in sas cales sas màssimas morales e sos càbidos allegòricos sunt espressados cun levidade poètica. In sa prima si faeddat de un'abe incauta chi ruet intro unu paiolo de sapa, in sa segunda de una pecorella chi si perdet. Sa morale de su satzerdote est crara: atentos a sos tenteos de su mundu.

Aggiornamento

4/3/2025 - 19:10