Pèifugas, Crèsia de San Giorgio

Sa crèsia de su campu de San Giorgio s'agatat subra de unu roccione vulcànicu, in sa periferia N de su paisu. S'erge in s'oru de un'imponente nuraghe, a su cale at dadu su nùmene.
Sa crèsia, dedicada a su patronu de Bartzellona, de su totu in vulcanite ruja, cun formas gòticu-catalanas, torrat a artziare a su sèculu XV. Sa fatzada est caraterizada dae unu fregio a archetos trilobati, unu bellu rosone a raggiera e unu portale cun colonnine laterales iscumpassadas dae sas istàtuas de sos Santos Pietro e Paolo e de San Giorgio e su dragu.
L'interno, a ùnica navada, est cugugiadu dae una bia a arcos gòticos impostados subra de peducci in manera fine isculpidos a elementos floreali e zoomorfos de pregevole fatura. S'ampru presbitèriu fiat cumpletadu dae su "Retablo de San Giorgio", como custoidu in sa parrochiale. Sos capitellos chi s'agatant a s'internu, de època prus reghente, sunt decorados cun ànghelos, dragos e rosette.
Unu restàuru reghente meda tenet intonacato s'intreu edifìtziu, cun esclusione de sa sola fatzada, e in particulare sos duos costàgios, contrafortes cumprèndidos, de un'opinabile colore grogu. Sa fatzada est istada iscalabrada in medida galu prus grave, a càusa de sa rimotzione de unas cantas cantones originàrias de vulcanite e de su rifata issoro cun materiale nou.

Istòria de sos istùdios
Una rassegna de sos istùdios s'agatat in sa bibliografia relativa a s'ischeda in su volùmene de s'"Istòria de s'arte in Sardigna" subra de s'architetura tres-de su Seschentos (1994).

Bibliografia
F. Segni Pulvirenti - A. Sari, Architetura tardogòtica e de influssu de su Rinaschimentu. Nùgoro, Ilisso, 1994, ischeda 23;
M. Maxia-A. Sari, San Giorgio de Pèifugas: arte e istòria, cannaca "Aiat pedidu e arte sacra in Sardigna", Sestu, Zonza, 2001.