Antonio Mura

Antonio Mura, fìgiu de su Pedru chi rivolutzionat sa poesia sarda in su Noighentos, naschet in Nùgoro in su 1926.
In su pustisgherra collàborat a sa torrada a bìere "Aristocratzia" dirìgida dae Raffaello Marchi. Antonio printzìpiat istùdios tècnicos chi no amat e chi no l'ant a dare istabilidade econòmica, e chi lu giughent a si trasferire a Nàpule. Posca emigrat in Germània ue traballat comente a operaju de una fàbrica.
Torrat a Nùgoro in su 1951 e agatat unu traballu istàbile in s'Assòtziu Cummertziantes. Segundu Duilio Caocci, "in custos annos est giai unu poeta maduru, at cròmpidu una seguridade in s'iscritura, chi li permitet de rèndere pùblicas sas poesias suas". Partètzipat e binchet a su prèmiu Otieri. S'ispetzializat in sa tradutzione in sardu de numerosos poetas europeos. Intre su 1968 e su 1971 afòrtiat sa faina sua finas a publicare "Su birde. Sas erbas", sa collida chi l'at a cunsagrare in s'istòria de sa literadura sarda. Morit de repente in su 1975 a Bologna.

Segundu Maurizio Virdis in sa lìrica "Kando sor bentulerir de Venìcia", Antonio Mura "lompet a sos resurtados mègius, tochende puntas mitopoietiche artas meda, de totu valore. Est, si diat pòdere nàrrere, unu contromito, o unu mitu in negativu e/o de su negativu, antieròicu, chi stigmatizza sa serrada pregiudizievole de s'insularità, cun originale e desempradu cuntzetu de tale serrada".

Su Fenìtziu de Mura est, segundu Virdis, s'archètipu de cada istràngiu chi vìolat sa Sardigna ca no la cumprendet. Custa "farta de amore" trasformat su mare in una muràllia chi su sardu ancora non resesset a derrùere.

Aggiornamento

4/3/2025 - 19:48