Sennariolo, Crèsia de Santu Andria

Sa parrochiale est intitulada a s'Apostolo santu Andria e pesat a s'estremidade nord-est de su nùcleu istòricu de s'abitadu.
S'atuale fàbrica torrat a artziare a sa segunda metade de su sèculu XVII, comente a documentat sa data 1676 influida subra de s'architrave de sa mustra in trachite ruja chi incornicia su portale a su tzentru de sa fatzada. Su simpre prospetu presentat un'abertura retangulare a rincasso in asse cun s'intrada e unu coronamentu a cabanna signadu dae unu cornicione modanato.
S'ambiente internu lassat a bista in sas istruturas portantes sa pedra de fràigu, e est istruturadu a ùnica navada cun cantoria de linna adossada a sa controfacciata e presbitèriu in manera lèbia torradu a pesare bortadu a carrada. Fintzas sa navada tenet cobertura a carrada chi diat pàrrere rimodellare in formas imperfetas unu pretzedente sistema a crusieras: tres sottarchi sa scandiscono in bator campadas de cales sas duas prus imbenientes a su presbitèriu s'aberint in bator capellas perpendiculares a s'asse longitudinale de s'edifìtziu. De custas, duas sunt introduidas dae arcos a totu de ses, e duos - cara a s'arcone presbiteriale - de arcos ogivali, fortzis superstiti de unu primu impiantu gòticu bator-de su Chimbighentos de s'edifìtziu. Fintzas sas capellas sunt bortadas a carrada: de sas primas duas, sa manca est intitulada a su Sacru Coro de Gesùs; sa dereta, de dimensiones majores e dèvida a unu dàbile interventu de su Otighentos, intitulada a Sant'Antonio de Pàdua. Sas àteras duas capellas sunt intituladas, sa manca a sa B. V. de su Rosàriu cando chi tenet sede s'omònima Confraternita istituida in su 1755; sa dereta a sas Ànimas de su Purgatòriu. Un'operatzione reghente meda de recùperu at bidu torrende a collocare in unu vanu propriamente impreadu su de su Setighentos fonte batesimale cun arritzada de linna, in antis semioccultato in una nitza de una capella. Bi s'atzedet de sa navada a traessu de un'antigu bàrigo ripristinadu in sas murature portantes.
Sos sottarchi, in pedra a bista, naschent de capitellos a curnisa a sa grussera modanati, a su cùcuru de pilastros adossados a su muru, sos cales spigoli sunt retundados e in manera laterale aia influidu a formare una pesada de cordone lisu, repìtidu fintzas in s'arcone presbiteriale. Longu sos muros laterales de su presbitèriu, a s'artària in cale tenet orìgine sa bia, curret una curnisa in pedra chi contina subra de su muru de fundu ma interrùmpida dae s'altare majore. Custu, in istucos marmorizzati, at sostituidu in su 1910 unu dàbile preesistente retablo de linna. S'arritzada est caraterizada dae tìmpanu curvilineo truncadu, retu de bator colunnas tortos #lu chi incorniciano sa nitza cun su bultu de su santu titulare.
Adossada a sa dereta de sa fatzada, ma non compenetrata cun issa, est sa bella turre campanaria, ùnica architetura a cualificare in modu distintivu s'aglomeradu urbanu de Sennariolo. Cumpletada in su 1867, est costituida dae tres òrdines a fundu cuadradu scanditi de curnisas in pedra e aiais paradu angulares, s'ùrtimu de sos cales acasàgiat su vanu campanario, cale si sumat un'elementu a registru reduidu e pranta otagonale cando chi est allogiadu su relògiu pùblicu, e in fines unu cupolino "a chibudda" cobertu dae maioliche polìcromas de memòria de su Setighentos.