Semèstene, Crèsia de San Giorgio

Su paisu de Semèstene, agrìculu e pastorale a sos pees de su vulcànicu monte Benazzosu (m 587), est adagiato subra de unu pranu de preda niedda in manera durche incrinadu cara a S e quadrettato de sos tìpicos tumbarinos a sicu de sas "tancas".
Sos traballos de ristruturatzione de s'antiga parrochiale chi torrat a artziare a su sèculu XII, dedicada a San Giorgio, aiant tentu cumintzu a su printzìpiu de su de tres deghènnios de su sèculu XVII. In su 1623, data influida in sa segunda arcada trasversale, si fiat giai in metade de s'òpera e in su 1688, cando s'urtimaiant sos traballos de su sagrato, deviat èssere agiumai concruida. In su 1704, nointames, si restauraiant sas bias de sa navada e si cumpletaiat su campanile a òpera de sos mastros bonorvesi Juan Francisco Tola e Juan Baptista Coco.
A àula ùnica torrada a mòvere in bator campadas dae aiais paradu bacchettonate, cun presbitèriu in manera lèbia prus bassu e istrintu, sa crèsia de San Giorgio ammustrat de apartènnere oramai de su totu a su nou gustu de derivatzione italiana, si s'eccettua la bortat a crusiera nervata cun gemma pendula de sa de bator campada, sa prus serente a su presbitèriu, ascrivibile a su primu impiantu tardogòticu. Sas àteras campadas, imbetzes, tenent bia a carrada, gasi comente sunt bortadas a carrada, subra de curnisas de imposta classicistiche, sas capellas laterales chi s'aberint subra de sa navada tzentrale pro mèdiu de arcos a totu de ses subra de pilastros tuscanici bacchettonati.
Sa fatzada, de ischema tardorinascimentale e simpre ma originale disinnu, cunservat in sas modanature de su basamentu cun chertas e rosette unu rastru plateresca. Est partzida in duos òrdines de un'aggettante curnisa a toros e s'aberit in su bellu portale architravato. Custu ùrtimu, fiancheggiato manieristicamente de lesene scanalate rudentate subra de artos plinti chi sustentant unu tìmpanu truncadu e risaltato, e cursadu dae una dentellatura in manera tìpica classicistica, tenet stipiti de tipu tardogòticu ornati de tres colonnine a fàsciu cun capitellu tzilìndricu, costituidu dae un'ispirale cun sferule e puntas dae diamante chi riproduit su motivu de su rosone de sa parrochiale de Bonolva, derivadu dae modellos gòticu-catalanos. De sa matessi crèsia bonorvese est mutuato fintzas lu motivo manieristico de sa dòpia curnisa de su coronamentu, iscumpassadu dae una rughe gigliata.

Istòria de sos istùdios
Sa crèsia est ogetu de una sintètica ischeda in su volùmene de Francesca Segni Pulvirenti e Aldo Sari subra de s'architetura tardogòtica e de influssu de su Rinaschimentu (1994).

Bibliografia
V. Mòvida, Dae su Gòticu a su Barocu in Sardigna, Sassari, 1982;
F. Segni Pulvirenti - A. Sari, Architetura tardogòtica e de influssu de su Rinaschimentu. Nùgoro, Ilisso, 1994, ischeda 44.

Comente arribbare
Si lassat sa "Carlo Felice" a s'artària de sa cantoniera Cadreas de Bonolva e nche si ponet, cara a O, subra de su caminu pro Semèstene ue si lompet (belle 4 km) a pustis de àere cursadu un'ampra badde dominada a d. de sas alturas de Cossoine e a s. de s'altura de Campeda. Sa crèsia s'agatat in positzione iscenogràfica.