Sant'Eru, Cumplessu de S'Uraki

Su cumplessu s'aorat in una pranura de su campu manna.
S'Uraki est unu grandu nuraghe cumplessu belle de su totu terradu. Impossìbile tando, a su mancu a s'istadu atuale de sas chircas, nde descrìere sa planimetria cumpleta. Nointames, reghentes campagnas de iscavu ant postu in lughe e rilevadu parte de sa tzinta murària prus esterna chi corfit pro s'estensione, prus chi pro s'artària unas murature superstiti.
Si distinghent craramente sete turres, collegadas intre issas de cortinas muràrias retilìneas cun un'artària resìdua subra de s'atuale pranu de sartu de unos 3 metros. S'antemurale sighiat posca, cara a S, a su de suta de su betzu caminu provintziale, ue cun probabilidade giacciono sos restos de a su mancu àteras tres turres. No est istadu postu in lughe, a su mancu sinora, s'intrada chi de custos muros giughiat belle tzertamente a s'internu de una corte de cale faghiat a atzèdere a sas turres prus internas de su nuraghe. Su restu de su fràigu est de su totu terradu e s'ammustrat belle comente a una collinetta de belle 5-6 metros de artària. Nointames custu, s'imponenza de sa tzinta esterna ponet sena àteru su nuraghe S'Uraki intre sos prus mannos de sa Sardigna pro estensione e cumplessidade. Sas iscumbatas pro como no ant permìtidu de istabilire una datatzione pretzisa pro su cumplessu nuràgicu.
A inghìriu a su nuraghe s'estendiat unu bidditzolu. De s'àrea de su nuraghe acudit su famadu torciere bronzeo de tipu tzipriota datàbile intre sa fine de su VIII e su cumintzu de su sèculu VII a.C. Fintzas in edade romana s'àrea fiat istada frecuentada e fiant istados costruidos de sos edifìtzios a s'in subra de sos restos terrados de su nuraghe; unu caminu colaiat acanta a s'antemurale.

Istòria de sos iscavos
Su nuraghe est in cursu de iscavu.

Bibliografia
G. Lilliu, "De unu candelabro paleosardu de su museu de Casteddu", in Studios Sardi, VIII , 1948, pp. 5-42;
G. Tore, "A inghìriu a unu 'torciere' bronzeo de tipu tzipriota de Sant'Eru (S'Uraki) Aristanis", in Sotziedade e cultura in Sardigna in sos perìodos orientalizzante e arcàicu (fine 8° sèc. a.C.-480 a.C.): raportos intre Sardigna, fenìtzios, etruscos e gregos, Casteddu, 1986;
S. Moscati, "Testimonias fenìtziu-pùnicas in Aristanis", in Atos de s'Acadèmia natzionale de sos Lincei, 31, 1, Roma, 1988.