Narcau, Mina de Rosas

Sa mina prumu-zincifera fiat istada isfrutada dae su 1851 a sos limenàrgios de sos annos otanta de su Noighentos intre alternas e a s'ispissu drammàticos fatos chi aiant bidu interrutziones de sa cuntzessione, coladòrgios de propiedade, momentos culminanti e crisis ateretantu problemàticas. Est istada interessada dae unu vìnculu de sa Soprintendenza a sos Benes Architetònicos de Casteddu, cando a dolu mannu lu degrado e l'ispògio de sos impiantos fiat giai sobradu.
In unu piatza·las pesat su fràigu de sa diretzione subra de duos pranos cun aberturas chi presentant curnisas ornadas cun motivos Artes Déco. Unu corpus prus bassu antale acasagiaiat s'ufìtziu postale, mentras sas abitatziones sunt dispostas subra de unu piticu rilevo soprastante.
Sa laveria, giai realizada in linna e sostituida a inghìriu a su 1940 de unu àteru fràigu, cunservat petzi in parte sos impiantos produtivos in ferru, a càusa de su prelevamentu abusivu de su pretziosu metallu.
Sa mina faghet parte de su Parcu Geominerario, Istòricu e Ambientale de sa Sardigna, reconnotu dae s'UNESCO.

Istòria de sos istùdios
Sa mina est tzitada in òperas subra de s'archeologia industriale in Sardigna.

Bibliografia
S. Mezzolani-A. Simoncini, Sardigna de sarvare. Paisàgios e architetura de sas minas, Nùgoro, Archìviu Fotogràficu Sardu, 1993, pp. 242-251;
F. Segni Pulvirenti-A. Ingegnu, "Sa mina de Rosas: amparu e fatos istòricos", in S'òmine e sas minas in Sardigna, a cura de T.K. Kirova, Casteddu, 1993, pp. 103-106.

Comente arribbare
Dae Silìcua longu sa SS 293 cara a Gibba si bortat a d. a s'artària de Acquacadda pro lòmpere a sa fratzione de Terrubia de sa cale si sighit finas a Rosas.