Sa crèsia si còllocat prospetticamente in s'asse chi de Porta Noa giughet a sa pratza. Faghet a cunsiderare comente ùnica unidade edilìtzia chi delimitat duas àreas de su tzentru istòricu diferentziadas in sa morfologia: sa prima, antale s'edifìtziu, si caraterizat pro sas fainas cummertziales e servìtzios insertados in su cuntestu urbanu; sa segunda est su bighinadu "Ischit Costera", su nùcleu prus antigu de sa tzitade medievale. Custu ùrtimu, in prus de chi pro sa destinatzione residentziale, si distinghet fintzas pro s'orografia: pesat difatis subra de sa pendèntzia a sa base de sa Punta Bona Caminu.
S'edifìtziu pesat subra de sas ruinas de s'antigu Palatzu de sos Donoratico, in una zona ùmida in manera piessigna, chi aiat determinadu sos disacatos cales aiat postu remèdiu s'architetu Renato Sanna cando in su 1982 aiat predispostu su restàuru de sa crèsia. In s'ex collègiu, devènnidu posca seminàriu obispale in su 1774 e posca impreadu a iscola pùblica, est como in corsicanu su recùperu de s'antiga unidade architetònica, agabbadu a sa realizatzione de unu museu diotzesanu.
Sa crèsia est intitulada a s'Immacolata Cuntzetu, mancari nòdida comente a "Crèsia de su Collègiu", in amentu de s'apartenèntzia a sos Gesuitas. S'Òrdine aiat lòmpidu a Igrèsias subra de invitu de sa tzitadinàntzia chi si fiat tassadu pro ofèrrere una rèndida annuale de 600 liras, promitende una domo cun crèsia atacada. In su 1579 s'architetu gesuita Giovanni Maria Bernardoni descriet a babbu Mercuriano, generale de s'Òrdine, su resurtadu de su suo sopralluogo in sa tzitade: "Su logo ue s'at de fàghere su collègiu est su prus bellu de totu sa tzitade, ue b'at unu belisimo giardinu: el sitio de cuddu logo est mediocremente mannu, si chi si po fàghere sa crèsia capatza meda et abitatzione pro 30 comodisimamente".
Sunt nòdidos tres progetos, publicados dae Renata Serra, de su totu cunformes a sos ideales de sobrietà e sìntesi de sa Cumpangia de Gesùs. In sos duos disinnos cunservados in sa Biblioteca Natzionale de Parigi si tenet una prima proposta de edifìtziu cun fundu a rughe, cùpula a s'intersetzione de sa navada e àula ùnica cun duas capellas pro chirru. S'àteru de s'Archivum Romanorum Societatis Jesu, datadu 1693 e chi currispondet a sa planimetria atuale, rielabora in crae de su Rinaschimentu s'inditu de sos edifìtzios de sa traditzione gòticu-catalana: un'ampra navada cun tres capellas pro ladu, chi cun s'artària issoro contribuint a cunferire unidariedade e slancio a s'intrea istrutura. Sìmbulu de sa Trinidade, sas capellas de su puntu de bista istruturale sunt in sintonia cun su presbitèriu. Sa cobertura est una bia in carrada introduida dae arcu a totu ses ornadu a lacunari e, in ambos casos, istradeddas colmano su dislivellu cun s'àula chi si presentat prus bassa.
S'edifìtziu deviat satisfàghere duos bisòngios funtzionales: cudda de sos fideles, risòlvida in s'unidariedade ispatziale de sa navada, e sa de su cleru cale fiat netzessària una comunicatzione lestra intre s'edifìtziu e s'attiguo collègiu. Tale fiat istadu sa funtzione de su coro e de su matroneo. Caraterìstica predominante de custu ùnicu esèmpiu iglesiente de architetura controriformata est sa perfeta currispondèntzia intre internu e esternu: su rafinadu e luminosu echilìbriu de s'àula est intuibile giai de sa fatzada. De estrema simplesa, est giogada subra de su cuntrastu intre s'intonaco biancu e su ruju de sa vulcanite cun cale sunt realizadas sas lesene e sas curnisas chi incuadrant su portale in de linna. Sa bicromia contina in su tìmpanu truncadu chi riecheggia sa lìnia corcovada de sa parte terminale de su cobertura de sa peculiare assemprat a "capeddu de carabineri". In su tzentru de su tìmpanu, in asse cun sa ventana, dòminat s'istemma de sa Cumpangia de Gesùs.

Istòria de sos istùdios
Istudiada in pretzedèntzia de Renata Serra, sa crèsia est ogetu de una sintètica ischeda in su volùmene de Francesca Segni Pulvirenti e Aldo Sari subra de s'architetura tardogòtica e de influssu de su Rinaschimentu (1994).

Bibliografia
R. Serra, "Su 'modonostro' gesuìticu e sas architeturas de sa cumpangia de Gesùs in Sardigna", in Arte e cultura de su '600 e '700 in Sardigna. Àutos de su Cunvegnu natzionale, Nàpule, 1984;
A. Ingegnu, Igrèsias unu sèculu de amparu de su patrimòniu architettonici, Aristanis, S'Alvure, 1987;
F. Segni Pulvirenti - A. Sari, Architetura tardogòtica e de influssu de su Rinaschimentu. Nùgoro, Ilisso, 1994, ischeda 54;
Diòtzesi de Igrèsias, a cura de G. Murtas, collana "Aiat pedidu e Arte Sacra in Sardigna", Casteddu, Zonza, 2001.